ИДИ КУРБОН

Иди Қурбон, ки бо номи Иди Қурбон маъруф аст, як ҷашни муҳими исломӣ аст, ки мусулмонони ҷаҳон ҷашн мегиранд. Ин воқеаи шодмонӣ ба ёдоварист, ки Иброҳим (Иброҳим) омодагии писарашро ҳамчун итоат ба Худо қурбонӣ мекунад. Аммо пеш аз он ки ӯ қурбонӣ кунад, Худо ба ҷои он як қӯчқор дод. Ин воқеа рамзи имон, итоаткорӣ ва омодагӣ ба қурбониҳо барои некӯаҳволии бузургтар аст.

Таҷлили Иди Қурбон бо урфу одатҳо ва анъанаҳое хос аст, ки оилаҳо ва ҷомеаҳоро ба ҳам меорад. Яке аз ойинҳои марказии ин ҷашн қурбонии ҳайвоне ба мисли гӯсфанд, буз, гов ё шутур барои ёдбуди тоъати Иброҳим аст. Сипас гӯшти қурбонӣ ба се қисм тақсим мешавад: яке барои аҳли хонавода, дигаре барои хешовандон ва дӯстон ва дигаре барои ниёзмандон, ки бар аҳамияти садақа ва тақсим бо дигарон таъкид мешавад.

Ҷузъи дигари Иди Қурбон намози махсуси дастаҷамъӣ дар субҳ аст, ки дар он мусулмонон дар масҷидҳо ё ҷойҳои кушод барои дуои шукрона ва тафаккур ҷамъ меоянд. Хонаводаҳо пас аз намоз ҷамъ омада, дастархони идона хӯрда, табодули тӯҳфаҳо мекунанд ва ба корҳои хайру саховат машғул мешаванд.

Илова бар ин расму оинҳои суннатӣ, Иди Қурбон барои мусалмонон барои изҳори сипос барои неъматҳо ва таҳкими робита бо наздикон низ аст. Вақти бахшиш, оштӣ ва паҳн кардани шодиву меҳрубонӣ дар дохили ҷомеа аст.

Рӯҳи Иди Қурбон фаротар аз маросимҳои мазҳабӣ буда, инчунин ёдоварӣ аз аҳамияти ҳамдардӣ, ҳамдардӣ ва ҳамбастагӣ бо одамони камбизоат аст. Бисёре аз мусалмонон аз фурсат истифода бурда, ба фаъолиятҳои хайрия машғул мешаванд, аз қабили хайрия ба ниёзмандон, ихтиёрӣ бо созмонҳои маҳаллӣ ва пуштибонӣ аз иқдомҳои башардӯстона.

Дар маҷмӯъ, Иди Қурбон барои мусулмонони саросари ҷаҳон замони тафаккур, ҷашн ва ваҳдат аст. Замоне аст, ки арзишҳои қурбонӣ, саховатмандӣ ва шафқатро ҷашн гирифта, дар рӯҳияи муҳаббат ва ҳамоҳангӣ ҷамъ шаванд. Бо наздик шудани ид, мусулмонон бесаброна интизори фурсати ҷашни ид бо оилаҳо ва ҷамоаҳои худ ҳастанд, бори дигар имон ва ӯҳдадориҳои худро барои хидмат ба дигарон тасдиқ мекунанд.